نیاز گوساله ها به آب در زمستان
خلاصه: ارائه آب به گوساله ها در هوای سرد و یخبندان، مشکل است. از طرفی، مصرف آب برای سلامتی و رشد گوساله های جوان ضروری است و همبستگی مثبتی با مصرف استارتر دارد. تأثیر نوع روش دادن آب در گوساله های نر هلشتاین مورد ارزیابی قرار گرفت. 46 گوساله نر هلشتاین 2 تا 3 روزه به طور تصادفی به دو تیمار تخصیص آب اختصاص یافتند. به این صورت که یک تیمار دسترسی آزاد به آب هم دمای محیط در سطل داشت و تیمار دیگر به 3 لیتر آب گرم (با دمای 37.7 درجه سانتیگراد) یک بار در روز حدود ظهر به مدت یک ساعت، از طریق بطری دسترسی داشتند.
باقیمانده آب سطل، همزمان با باقیمانده استارتر یک بار در روز وزن می شدند. آب بطری ها بعد از یک ساعت دسترسی به آن، وزن می شد. این تیمارها برای 5 هفته اول، اجرا شدند و بعد از آن همه گوساله ها، آب را با دمای محیط به صورت دسترسی آزاد از سطل، دریافت کردند. گوساله ها روزانه 680 گرم پودر جایگزین شیر (24 درصد پروتئین خام و 18 درصد چربی بر اساس ماده خشک) دریافت می کردند که به دو وعده به مدت 38 روز تقسیم شده بود و سپس، 340 گرم در روز به مدت 4 روز، تنها در وعده صبح تغذیه می شدند. جایگزین شیر دارای 12 درصد ماده خشک بود و در بطری سه لیتری تغذیه می شد. استارتر آجیلی (دارای 21 درصد پروتئین خام و 41 درصد نشاسته بر حسب ماده خشک)، به صورت دسترسی آزاد ارائه می شد. گوساله ها به طور انفرادی و روی بستر کاه نگهداری می شدند. دمای متوسط محیطی طی مطالعه 3.3 درجه سانتیگراد (دامنه از 20- تا 31 درجه سانتیگراد) بود.
مصرف آب گرم در مقایسه با آب دارای دمای محیط، بیشتر بود (1.4 در برابر 0.2 کیلوگرم در روز). مصرف استارتر قبل از شیرگیری یکسان بود (450 گرم در برابر 420 گرم) ولی با مصرف آب گرم مصرف استارتر بیشتر شد (2.2 در برابر 2 کیلوگرم روزانه). متوسط افزایش وزن بدن روزانه تحت تأثیر روش ارائه آب قرار نگرفت. تغذیه آب گرم از بطری طی پنج هفته اول در زمستان، مصرف آب را افزایش داد که می تواند دهیدراسیون را کاهش دهد و به مدیریت سلامتی گوساله کمک نماید. تغذیه آب از بطری، یک تأثیر پایدار روی مصرف استارتر بعد از شیرگیری داشت.
پیام نهایی: گوساله ها و گاوها آب گرم را حتی در تابستان ترجیح می دهند. به نظر می رسد به این دلیل است که آب گرم دمای شکمبه را به هم نمی زند و طی آب و هوای سردتر نیاز به انرژی برای گرم کردن آب سرد را افزایش نمی دهد. توصیه می شود آب گرم طی آب و هوای سرد، حداقل به مقدار 2 لیتر دو بار روزانه تغذیه گردد و دو لیتر دیگر در وعده سوم مصرف شود. به این ترتیب، حجم زیادی از آب قبل از اینکه یخ بزند، مصرف می شود. گوساله ها و گاوها حدود چهار برابر مصرف خوراک، آب می نوشند.
نقش جایگاه انفرادی گوساله و جایگاه دو تایی گوساله در رشد گوساله ها
خلاصه: اثر جایگاه دو تایی در برابر جایگاه انفرادی روی رشد قبل و بعد از شیرگیری گوساله های هلشتاین 2 تا 5 روزه و عملکرد آنها مورد مقایسه قرار گرفت. گوساله ها یا به صورت انفرادی یا به صورت دو تایی از روز اول تا روز 56 نگهداری می شدند. بعد از آن در جایگاه گروهی دارای شش گوساله در هر جایگاه از روز 57 تا 112 بین ماههای تیر و مهر نگهداری شدند. همه گوساله ها با جایگزین تمام شیر غیردارویی دارای 24 درصد پروتئین خام و 20 درصد چربی تغذیه شدند. به میزان 280 گرم در دو لیتر آب دو بار در روز از روز اول تا روز هفتم، 430 گرم در سه لیتر آب دو بار در روز از روز ششم تا روز سی و پنجم و 280 گرم در سه لیتر آب یک بار در روز از روز سی و ششم تا شیرگیری (در روز چهل و نهم) تغذیه گردید. به همه گوساله ها استارتر آجیلی دارویی (18 درصد پروتئین خام به صورت تر) و اب با دسترسی آزاد از روز اول تا روز 56 ارائه شد.
گوساله ها در جایگاه انفرادی به ابعاد 2.2 x 1.2 متر با پانل مقسم یکپارچه یا در جایگاه دو تایی به ابعاد 2.2 x 2.3 با پانل مقسم یکپارچه نگهداری می شدند. در زمان شیرگیری، گوساله هایی که به طور دو تایی نگهداری می شدند، به طور متوسط 730 گرم افزایش وزن روزانه و گوساله هایی که به طور انفرادی نگهداری شده بودند، 670 گرم افزایش وزن روزانه داشتند. مصرف استارتر در جایگاه های دوتایی 35.3 کیلوگرم در مقایسه با 29 کیلوگرم در جایگاه های انفرادی بود. مصرف جایگزین شیر برای هر دو تیمار یکسان بود. افزایش وزن روزانه بعد از شیرگیری تا 112 روزگی به طور متوسط 1.03 کیلوگرم و 0.97 کیلوگرم به ترتیب برای گوساله هایی بود که قبلاً به طور انفرادی یا دوتایی نگهداری شده بودند. برای کل دوره 112 روزه، افزایش وزن برای هر دو نوع جایگاه، یکسان و 135 کیلوگرم بود.
پیام نهایی: افزایش وزن بالاتر در زمان از شیرگیری در 8 هفتگی برای گوساله ها در جایگاه دو تایی نسبت به گوساله ها در جایگاه انفرادی در انتهای دوره 112 روزگی خنثی شد.
نقش دوره پرورش گوساله روی شیردهی آینده آنها
خلاصه: اثرات طولانی مدت رویدادهای قبل از شیرگیری روی میزان گیرایی تلیسه ها و تولید شیر شکم اول در 9099 گوساله پرورش یافته با استفاده از خوراک ریز خودکار در یک دامداری بزرگ، طی یک دوره 4 ساله ارزیابی شد. میانگین سن در زمان گیرایی 438 روز با دامنه ای از 308 تا 631 روز بود. به طور متوسط، تولید شیر 280 روز شکم اول، 9282 لیتر با دامنه ای از 710 تا 13325 لیتر بود. افزایش وزن روزانه از روز صفر تا 400 روزگی، همبستگی منفی ضعیفی با سن گیرایی داشت. گوساله ها با افزایش وزن روزانه بالاتر، نسبت به گوساله هایی که افزایش وزن کمتری داشتند، زودتر آبستن شدند. به علاوه، مصرف شیر تجمعی 60 روزه در گوساله ها، همبستگی ضعیف منفی با سن گیرایی داشت به طوری که یک کاهش 147 لیتری در مصرف شیر قبل از شیرگیری، منجر به 11.6 روز کاهش در میزان گیرایی تلیسه شد. افزایش وزن روزانه قبل از شیرگیری (صفر تا 60 روز)، همبستگی مثبت ضعیفی با تولید شیر 280 روزه داشت.
گوساله هایی با افزایش وزن روزانه 900 گرم، طی 60 روز (25 درصد انتهایی)، به طور متوسط 233 کیلوگرم شیر کمتری نسبت به گوساله هایی با افزایش وزن روزانه 1195 گرم (25 درصد بالایی) تولید کردند. یک اختلاف 1848 کیلوگرمی بین گوساله های 25 درصد بالایی و 25 درصد انتهایی در شاخص ژنومیک شیر وجود داشت. تلیسه هایی با افزایش وزن روزانه بالاتر قبل از شیرگیری، مصرف شیر بالاتر و شاخص ژنومیک شیر بالاتر، تولیدمثل و تولید شیر بهتری طی شیردهی اولشان داشتند.
پیام نهایی: این داده های گسترده، تأیید می کنند که طی دوره پرورش گوساله، عملکرد گوساله، تولیدمثل و تولید شیر آن را در اولین شیردهی، تحت تأثیر قرار می دهد.
اثرات مصرف شیر انتقالی در رشد گوساله ها
خلاصه: اثرات تغذیه گوساله ها با مصرف شیر انتقالی (شیر دوشش نوبت دوم تا چهارم پس از زایش) روی رشد، سلامتی گوساله ها و رشد و نمو روده آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. گوساله های تازه متولد شده (23 رأس)، سه لیتر آغوز قبل از تخصیص تصادفی به یکی از دو تیمار، جایگزین شیر یا شیر انتقالی (که سه بار در روز تغذیه می شد) دریافت کردند. شیرهای انتقالی بر حسب دفعه دوشش پس از زایش شماره بندی می شد. شیر انتقالی دو بار دوشش، به دفعه های دو تا پنج، سه بار دوشش دفعه های شش تا هشت و چهار بار دوشش دفعه های نه تا دوازده.
در تیمار جایگزین شیر، گوساله ها تا 270 گرم (ماده خشک) جایگزین شیر (دارای 20.6 درصد چربی و 26.6 درصد پروتئین) در همه 12 وعده غذایی دریافت کردند. همه گوساله ها انتقال ایمنی غیرفعال موفقیت آمیزی داشتند و مقدار lgG سرم خون آنها بیش از 10 میلی گرم بر میلی لیتر بود. گوساله های تیمار شیر انتقالی، بیش از دو برابر سریع تر از گوساله هایی که جایگزین شیر مصرف کرده بودند، رشد کردند (به ترتیب 634 و 250 گرم روزانه). شیر انتقالی، رشد دور شکم و قد کپل را افزایش داد ولی جدوگاه تحت تأثیر این تیمار قرار نگرفت. نمره سلامتی برای سرفه، مدفوع، بینی و گوش در گوساله های تغذیه شده با شیر انتقالی در مقایسه با جایگزین شیر کاهش یافت ولی تفاوتی در نمره چشم مشاهده نشد.
تیمارها روی lgG سرم یا پروتئین کل سرم طی دوره 5 روزه تأثیر نگذاشت. تغذیه شیر انتقالی برای 12 وعده اول بعد از تغذیه آغوز، هم رشد کلی و هم سلامتی را در 5 روز اول زندگی بهبود داد. مقطع عرضی روده های گوساله های نر در تیمار شیر انتقالی در برابر گوساله ها در تیمار جایگزین شیر، طول پرز، عرض پرز، نسبت پرزها به غده ها و طول موکوسی در همه بخش ها را دو برابر نشان داد. این توسعه روده ای بیشتر می تواند توجیه کند که چرا گوساله های تغذیه شده با شیر انتقالی در مقایسه با گوساله های تغذیه شده با جایگزین شیر در چهار روز اول زندگی، سریع تر رشد کردند.
پیام نهایی: تغذیه گوساله ها توسط شیر انتقالی برای سه روز بعد از تغذیه آغوز در روز اول، توصیه شده و روش استاندارد در دهه 1970 و اوایل دهه 1980 بوده است. بعد از آن با بزرگ شدن دامداری ها، این شیر انتقالی وارد مخزن شیر گله یا مخزن شیر بیمارستان دامداری می شد و اصلاً به مصرف گوساله ها نمی رسید. این مطالعه بیان می کند که زمان آن است که جهت احیای تغذیه شیر انتقالی، راه حلی اندیشیده شود.
