[rt_quote]
پروتئین جیره گاو شیری را متوازن کنید تا با تأمین اسیدهای آمینه مورد نیاز، افزایش سود دامداری حاصل شده، با کاهش هدرروی نیتروژن به بهبود شرایط محیطی کمک شود.
[/rt_quote]
30 تا 35 درصد نیتروژن پروتئین جیره و نیتروژن غیرپروتئینی در اغلب جیره های موازنه شده گاوهای شیری، به ترکیبات شیر تبدیل می شود و 65 تا 70 درصد باقیمانده هدر می رود. نیتروژن به شکل اوره با ادرار دفع می شود و با فضولات ترکیب می گردد و وارد مزارع کشاورزی می شود. نیتروژن در خاک به اکسید نیتروژن که یکی از قوی ترین گازهای گلخانه ای است تبدیل می شود. اکسید نیتروژن همانند دی اکسید کربن به طور بالقوه می تواند تا 300 مرتبه در گرم کردن زمین نقش داشته باشد. علاوه بر آن به مدت 114 سال در جو باقی می ماند. بررسی های انجام شده نشان داد که فضولات و نیتروژن ادرار به میزان 5 درصد در ساطع شدن دی اکسید نیتروژن به هوا دخیل هستند.
در تنظیم پروتئین جیره ، پروتئین قابل متابولیسم، ترکیبی ار پروتئین میکروبی و پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه است که به وفور در شکمبه وجود دارد و هضم می گردد و به صورت اسیدهای آمینه جذب می شود و مورد استفاده گاو قرار می گیرد.
هدرروی نیتروژن را به دو روش می توانیم کاهش دهیم:
- میکروب های شکمبه باید به طور مؤثر پروتئین و نیتروژن موجود در شکمبه را دریافت و به پروتئین میکروبی شکمبه برای مصرف گاو تبدیل کنند.
- توازن پروتئین جیره گاو شیری را برای تأمین نیازهای گاو به اسیدهای آمینه با دقت بیشتری انجام دهید و از طرف دیگر میزان پروتئین خام جیره را کاهش دهید و هدرروی نیتروژن را محدود کنید.
با ایجاد توازن پروتئین جیره گاو شیری بازده را تقویت کنید
در تنظیم پروتئین جیره ، پروتئین قابل متابولیسم، ترکیبی ار پروتئین میکروبی و پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه است که به وفور در شکمبه وجود دارد و هضم می گردد و به صورت اسیدهای آمینه جذب می شود و مورد استفاده گاو قرار می گیرد. اگر انرژی جیره ای گاو یک عامل محدود کننده در جیره باشد، برخی از پروتئین ها به عنوان منبع انرژی سوزانده می شوند. در چنین شرایطی آمونیاک به عنوان اوره هدر می رود. به علاوه ترکیب اسیدهای آمینه قابل متابولیسم باید با پروفایل اسید آمینه شیر یا پروتئین ماهیچه ای که گاو تولید می کند هماهنگ باشند. درغیر این صورت، برخی از اسیدهای آمینه قابل استفاده نخواهند بود.
اگر انرژی جیره ای یک عامل محدود کننده در جیره باشد، برخی از پروتئین ها به عنوان منبع انرژی سوزانده می شوند. در چنین شرایطی آمونیاک به عنوان اوره هدر می رود.
بازده نیتروژن شیر از طریق تقسیم نیتروژن شیر به نیتروژن مصرفی محاسبه می شود. هنگامی که محققین برای به دست آوردن جیره های حاوی پروتئین خام (CP) 13.5 ، 15 ، 16.5 ، 17.9 و 19.4 درصدی، ذرت با رطوبت بالا را با کنجاله سویا جایگزین کردند، بازده نیتروژن شیر به ترتیب از 36.5 به 34 ، 30.8 ، 27.5 و 25.4 کاهش یافت. گروه دیگری از محققین بازده نیتروژن شیر را از طریق بهبود منبع پروتئینی قابل متابولیسم و موازنه اسیدآمینه، از 29.5 به 35 درصد افزایش دادند.
استفاده بیشتر از نیتروژن پربازده به محیط و بازده گاو شیری کمک می کند. یعنی هزینه های خوراک دام کاهش می یابند. درآمد به ازای هزینه خوراک دام افزایش می یابد و میزان تولید شیر گاو ها حفظ می شود و یا بهبود می یابد. محققان نشان دادند که می توان جیره های حاوی پروتئین خام پائین تر (CP 16.6 درصد به جای CP 17.5 درصد) را که برای تأمین نیازهای اسیدآمینه قابل جذب موازنه شده بودند به گاوهای گاوداری های تجاری خوراند. این گاوداری ها علاوه بر تولید شیر بالا (بیشتر از 36.2 کیلوگرم به ازای هر گاو)، بازده نیتروژن مناسب و خوبی داشتند. با کاهش محتوای نیتروژن مصرفی گاو و در نتیجه نیتروژن دفع شده در فضولات، زمین های کشاورزی کمتری تحت محدودیت مواد مغذی (نیتروژن) قرار می گیرند. در هر حال برای اینکه بتوانیم پروتئین خام جیره را به طور موفقیت آمیزی کاهش دهیم، خوراک دهی باید بسیار یکنواخت باشد و آنالیز علوفه باید به طور متداول و دقیق انجام شود.
تغذیه بیش از حد نیتروژن و یا پروتئین توسط میکروب های شکمبه، به تولید آمونیاک بیش از اندازه منجر می شود. هنگامی که بدن گاو بیش از حد پروتئین دریافت کنند، آمونیاک از طریق کبد و کلیه به اوره تبدیل می شود. اوره یک ترکیب آلی است که از کربن، نیتروژن، اکسیژن و هیدروژن تشکیل شده است و از ادرار گاو خارج می شود. هنگامی که میزان اوره خون افزایش می یابد، میزان اوره شیر نیز افزایش می یابد. از طریق میزان نیتروژن اوره شیر (MUN) معلوم می شود که گاو چه میزان نیتروژن از دست می دهد.
در صورتی که تولید شیر گاو ها و درصد پروتئین واقعی شیر خوب باشد، در نتیجه مقدار پروتئین اوره ای شیر پائین تر (8 تا 10 میلی گرم/ دسی لیتر) نشان می دهد که همزمانی پروتئینی و هضم کربوهیدرات در شکمبه به صورت بهینه رخ می دهد. به علاوه، جیره برای اسیدهای آمینه به خوبی موازنه شده است و هدرروی نیتروژن پائین است.
با ایجاد توازن پروتئین جیره گاو شیری با هدف کاهش نیتروژن دفعی، خوراک دهی کنید
جمعیت میکروب های شکمبه هنگامی که ترکیبی از نیتروژن، اسیدهای آمینه و کربوهیدرات ها را در هر دقیقه از روز به نسبت صحیحی دریافت کنند، عملکرد بهینه ای خواهند داشت. در صورتیکه پروتئین بیش از حد و بدون حضور یک منبع کربوهیدرات وجود داشته باشد، میکروب های شکمبه از پروتئین برای تأمین انرژی استفاده کرده و نیتروژن تولید شده هدر می رود.
برای مثال، علف، یونجه سیلو شده و سویا، مقدار زیادی پروتئین قابل دسترس دارند، در نتیجه بهتر است که آنها با کربوهیدرات هائی که به راحتی هضم می شوند، از قبیل ذرت حاوی رطوبت بالا، گندم و یا جو ترکیب شوند. آسیاب ریز کنجاله ذرت برای افزایش هضم پذیری نشاسته ممکن است مقدار MNU را نیز کاهش دهد. گزینه دیگر، اضافه کردن مکمل های قندی به جیره است.
دامنه تولید پروتئین میکروبی شکمبه در گاوهای پرتولید به نوعی از 1.3 کیلوگرم تا 2.7 کیلوگرم به ازای هر گاو در روز می باشد. هدف شما باید رسیدن به دامنه ای بالاتر از این حد باشد. به دلیل اینکه پروفایل اسید آمینه پروتئین میکروبی شبیه اسیدآمینه شیر است و بالا بودن کیفیت آن اهمیت دارد. اگر شما بتوانید با ایجاد توازن پروتئین جیره گاو شیری تولید پروتئین میکروبی شکمبه در گاوهای خود را افزایش دهید، می توانید میزان پروتئین گران قیمت غیر قابل تجزیه شکمبه ای در جیره را به حداقل برسانید و گاوهای شما احتمالا شیر بیشتری تولید می کنند.
برای تنظیم پروتئین جیره گاو شیری نشانه ها را بخوانید
در صورتی که تولید شیر گاو ها و درصد پروتئین واقعی شیر خوب باشد، در نتیجه مقدار MUN پائین تر (8 تا 10 میلی گرم/ دسی لیتر) نشان می دهد که همزمانی پروتئینی و هضم کربوهیدرات در شکمبه به صورت بهینه رخ می دهد. به علاوه، جیره برای اسیدهای آمینه به خوبی موازنه شده است و هدرروی نیتروژن پائین است.
درضمن، تولید شیر بالا و مقدار MUN بالا (بیشتر از 12 میلی گرم/دسی لیتر)، نشان می دهد که ممکن است امکان صرفه جویی و کاهش هدرروی نیتروژن وجود داشته باشد. در این موارد، کاهش پروتئین کل جیره را هنگام موازنه اسیدهای آمینه در نظر بگیرید. این تغییرات جیره ای باید به آرامی صورت بگیرد در حالی که میزان تولید شیر، پروتئین واقعی شیر (درصد) و میزان MUN را به دقت نظارت می کنید.
تولید کم و مقدار MUN بالا نشان دهنده این است که مقدار زیادی پروتئین قابل تجزیه در جیره وجود دارد که میکرب های شکمبه نمی توانند همه آنها را جذب کنند. ممکن است لازم شود که کربوهیدرات در دسترس شکمبه ای بیشتری به گاو بخورانید و یا پروتئین غیرقابل تجزیه بیشتری در جیره فراهم کنید. مقدار MUN بسیار بالا (بیشتر از 16 تا 18 میلی گرم/دسی لیتر) با مشکل تولیدمثلی و مرگ زودهنگام جنین همراه است. این مقدار MUN بالا در حال حاضر به ندرت مشاهده شده است.
برخی در صنعت دامپروری توصیه کردند که اندازه گیری میانگین مقدار MUN گله می تواند یک روش ساده برای کاهش آمونیاک ورودی به هوا باشد. محققان مشخص کردند که کاهش MUN از 14 به 10 میلی گرم در دسی لیتر با کاهش 10.5 تا 33.7 درصدی آمونیاک ورودی به هوا همراه است.
اگر شما بتوانید با ایجاد توازن پروتئین جیره گاو شیری تولید پروتئین میکروبی شکمبه در گاوهای خود را افزایش دهید، می توانید میزان پروتئین گران قیمت غیر قابل تجزیه شکمبه ای در جیره را به حداقل برسانید و گاوهای شما احتمالا شیر بیشتری تولید می کنند.
خوراک دام سنگین: انواع کنسانتره گاو شیری ، کنسانتره گاو انتظار زایش (گاو آبستن) ، کنسانتره تلیسه (گاو غیرشیری) ، کنسانتره گاو خشک ، کنسانتره گوساله پرواری ، کنسانتره استارتر گوساله
خوراک دام سبک: کنسانتره گوسفند پرواری ، کنسانتره عمومی گوسفند ، کنسانتره میش شیرده ، کنسانتره میش آبستن سنگین ، کنسانتره فلاشینگ گوسفند ، کنسانتره استارتر بره و بزغاله
برای مشاهده قیمت خوراک دام و خرید خوراک دام از کارخانه تولید خوراک دام (اینجا کلیک کنید)
منبع: نشریه صنعت گاو شیری ، هوردز دیری من (شرکت تعاونی وحدت)
